Fields of The Nephilim to koncertowy pewniak, dlatego sobotni koncert w warszawskiej Progresji miał prawo się podobać, choć tym razem czegoś w tym występie jednak zabrakło.
Tak to już jest z formacjami kreującymi (a dziś już właściwie tylko usiłującymi kreować) aurę niezgłębionego mroku i tajemnicy, że lepiej jest, kiedy na światło dzienne wychodzą rzadziej niż częściej. Fields of The Nephilim, choć nowej płyty nie wydał od dziewięciu lat, w 2007 roku powrócił do regularnego koncertowania i zaczął pojawiać się tu i tam, w tym między innymi w Polsce – i to kilka razy. Kto wcześniej nie miał okazji widzieć Carla McCoya i spółki w akcji, zapewne był z tego koncertu zadowolony. Kto zaś miał już okazję uczestniczyć w ich rytuale, a tym razem do Krakowa czy Warszawy nie dotarł, w gruncie rzeczy niewiele stracił. Ze wszystkich setów Fields of The Nephilim, które widziałem, ten okazał się bowiem, w moim odczuciu, najsłabszy.
Organizatorzy szumnie zapowiadali, że usłyszymy „The Nephilim” w całości. Oczywiście, nic takiego się nie stało. Zabrakło nie tylko „Phobia”, czyli najszybszego i najkrótszego kawałka z tej płyty, w którym tak uroczo Fields of The Nephilim spotyka się z Motorhead (a szkoda, bo może skutecznie ożywiłby senną i dość jednostajną atmosferę gigu), nie uświadczyliśmy również „Endemoniada” i „Celebrate”. Sprawdziła się za to deklaracja powrotu w szeregi zespołu Tony’ego Pettitta, ale nie oszukujmy się, bas nie pełnił tego wieczoru głównej roli, nie tylko dlatego, że w mało selektywnym miksie przeważnie nie było go słychać.
Pełny tekst relacji i galerię zdjęć znajdziesz na TEJ STRONIE.
Tekst: FiK
Foto: FiK-owa (zdjęcia zostały wykonane sprzętem Canon)
FiK --> JEDZENIE. PICIE. PODRÓŻE. Życie nie jest głupią dekoracją na stoliczku nicości. Z życia trzeba korzystać! ZaFiKsuj się! 
