SAO MIGUEL Pico da Vara PRC07 SMI - wschodnia część wyspy

SAO MIGUEL Pico da Vara PRC07 SMI.

SAO MIGUEL Pico da Vara

São Miguel, największa i najpopularniejsza wyspa Azorów ma tyle do zaoferowania, że choć za pierwszym razem spędziliśmy tam dwa tygodnie, jej wschodniej części poświęciliśmy wówczas bardzo niewiele czasu. Za drugim razem na wyspie nadrobiliśmy zaległości, a zaszczyt pierwszego szlaku na wschodzie São Miguel przypadł Pico da Vara.

Pico da Vara to najwyższy punkt São Miguel i drugi najwyższy szczyt Azorów po opisywanej tu jakiś czas temu Montanha do Pico na wyspie Pico w centralnej grupie Azorów (Czytaj też: Najwyższy szczyt Portugalii i nocleg w kraterze wulkanu). Jednak w porównaniu z Pico – dostojnym wulkanicznym kolosem mierzącym 2351 m npm (czyli trochę więcej niż nasza Świnica), Pico da Vara jest ponad dwukrotnie niższy i ze swymi 1103 metrami wysokości zdaje się być ledwie pagórkiem. Szczyt usytuowany jest nieopodal Santo Antonio de Nordestinho we wschodniej części wyspy i – co ciekawe – prowadzący nań szlak jest jedynym szlakiem na São Miguel zakwalifikowanym do kategorii HARD (dane i lokalizacje dot. wszystkich oficjalnych szlaków na każdej wyspie Azorów znajdziesz na tej stronie). Trudno orzec, na czym właściwie ma polegać trudność tego podejścia (poza tym, że dobra kondycja jest wskazana), no chyba że akurat trafisz na deszczową aurę, o co na archipelagu jest łatwiej niż trudniej. Wtedy systematycznie i miejscami całkiem ostro pnąca się w górę ścieżka przeobraża się w błotnistą zjeżdżalnię, o czym zresztą mieliśmy przyjemność przekonać się na własnej skórze (zobacz), ale po kolei.

Dostęp do Pico da Vara jest limitowany, co oznacza, że przed wybraniem się w trasę trzeba się zarejestrować, wypełniając internetowy formularz i podając – poza danymi osobowymi – datę wejścia. Nie wiemy, czy brak rejestracji wiąże się z jakimiś konsekwencjami, nikt nas w każdym razie nie legitymował.

Szlak rozpoczyna się przy chatce Straży Leśnej Rezerwatu Atalhada (Casa do Guarda da Reserva Florestal da Atalhada), przy której znajduje się też kilka miejsc parkingowych. Wcześniej jednak trzeba tam dojechać, pokonując coraz węższe i dziksze dróżki bez żadnych oznaczeń, i zdając się wyłącznie na nawigację. Żadna nowość, na Azorach to standard. Kto chce, wszędzie trafi, nie warto się poddawać :) Strażnica była akurat w remoncie, a kręcący się przy niej leśnicy wyposażyli nas w papierowy folder z mapką i opisem szlaku. Mapka na niewiele się zdała, ponieważ po krótkim początkowym odcinku, prowadzącym wzdłuż leśnej drogi, dostępnej nawet dla terenówek leśniczych, przegapiliśmy zakamuflowane, pnące się stromo bez wyraźnej ścieżki odbicie z drogi, zagłębiające się w las i prowadzące już wprost na szczyt Pico da Vara. Nic dziwnego, że skręt nam umknął – w remoncie okazała się być nie tylko leśnicza strażnica, ale również cały szlak, więc gdy po kilkuset metrach zorientowaliśmy się, że idziemy nie tak jak trzeba (zamiast pod górę, to po płaskim, w dodatku po drodze coraz bardziej zagrodzonej powalonymi drzewami) i zawróciliśmy, spotkaliśmy roześmianych od ucha do ucha leśników, którzy mocowali właśnie tymczasową tabliczkę z właściwym oznaczeniem szlaku i kierunku. Rychło w czas, panowie!

Gdy znaleźliśmy się już na właściwej ścieżce, przebieżka na Pico da Vara poszła gładko, pomijając może tylko sporo powalonych drzew po drodze i liczne błotniste odcinki, w których buty z chlupotem grzęzły po kostki lub ślizgały się niczym na lodowisku. Szlak konsekwentnie pnie się w górę na odcinku około 3,5 km, niemal przez całą trasę prowadząc przez gęsty las – najpierw cedrów japońskich, a wyżej wawrzynowy. Obszar wokół góry obejmuje największy zachowany drzewostan endemicznego lasu wawrzynowego na São Miguel, a siedliska ma w nim między innymi krytycznie zagrożony gil z Azorów, o którego tragicznym losie pisaliśmy tutaj. Pod samym szczytem drzewa ustępują miejsca odpowiednikom naszej kosodrzewiny, czyli głównie jałowcom i ostrokrzewom, a czyhające na obuwie wędrowców torfowiska stają się jeszcze bardziej podstępne, zdradziecko chowając się pod wszędobylskim mchem. Po około 75 minutach docieramy na szczyt, z którego podziwiamy niewątpliwie magicznie zieloną panoramę wyspy i granat Atlantyku… szczelnie otulone gęstą jak mleko mgłą, która w niższych partiach wejścia już zdążyła się rozpłynąć, ale na tej wysokości wciąż trzyma się mocno (gdyby nie mgła, powinno być widać m.in. krater Povoação na południu, krater Furnas na zachodzie oraz masywy wulkaniczne Fogo i Sete Cidades). Bem-vindo aos Açores!

Do niedawna szlak PRC07 SMI był circularem (oznacza to, że do punktu wyjścia wracamy naokoło, a nie tą samą trasą – jak przy linearach), a ze szczytu Pico da Vara prowadziła w dół inna droga niż ta, którą wchodzimy na górę. Niestety, ze względów bezpieczeństwa (po obfitych opadach, które naruszyły między innymi drzewostan), od sezonu 2022 odcinek Algarvia – Graminhais pozostaje zamknięty, wróciliśmy więc tą samą dróżką (jedyny dozwolony obecnie odcinek: Pico da Vara – Santo António Nordestinho), a zejście było trochę jak downhill freeride, tyle że bez rowerów ;-) Dopiero wtedy wyślizgana glina pokazała w pełni, na co ją stać. Tracąc równowagę, łap się pni i grubych gałęzi, w przeciwnym razie z gracją worka kartofli niechybnie wylądujesz w bagnie. Tak jak ja.

Poniżej: kąpiel błotna gratis!

Wchodząc na górę spotkaliśmy ledwie cztery osoby, schodząc – o kilka więcej (późniejsza pora dnia), ale tylko w dolnych partiach lasu. Trudno ocenić, czy tak jest tutaj zawsze, nas w każdym razie niezmiennie cieszą górskie pustki. Trochę szkoda tylko zatopionego we mgle widoku ze szczytu, ale z drugiej strony to dobry pretekst, by wejść na Pico da Vara jeszcze raz.

cdn.