PICO Caminho das Lagoas PR19PIC – szlak przez wulkaniczny masyw górski

PICO Caminho das Lagoas PR19PIC.

PICO Caminho das Lagoas

Caminho das Lagoas PR19 PIC (dosł. Ścieżka do jezior) to łatwy linearny szlak o długości całkowitej około 22 km w jedną stronę. Jedyną trudność może tu stanowić maksymalny dystans i zmienna aura typowa dla Pico. Chcąc przejść całość w obie strony przy założeniu, że zostawiamy auto w punkcie startowym i wracamy do niego piechotą, mamy do pokonania blisko 45 km. Po płaskim, ale jednak, a do tego przy mało stabilnej pogodzie na Pico, braku jakiejkolwiek infrastruktury po drodze i często ginącym zasięgu LTE. 

Szlak prowadzi wzdłuż drogi, w znacznej mierze szutrowej, przez interior Pico w jego czystej postaci, dzięki czemu nawet w mglisty dzień zapewnia niezapomniane wrażenia, choć lagoas pozostają niedostępne dla oczu, szczelnie otulone popielatą mgłą. Trasa rozpoczyna się przy Estrada Transversal, niedaleko domu Straży Leśnej, i wiedzie przez płaskowyż Planalto da Achada, rozległy wulkaniczny masyw górski obejmujący większość centralnej części wyspy oraz przez Reserva Natural do Caveiro, a kończy w gminie Ribeirinha, zamieszkałej przez około 300 osób. Po drodze mijamy między innymi kilka jezior kalderowych na płaskowyżu Achada, w tym największe wysokogórskie jezioro na Pico – Lagoa do Caiado, a także m.in. Lagoa Seca, Lagoas do Peixinho, Lagoa do Ilhéu, Lagoa da Rosada i Lagoa do Paúl, soczyście zielone pastwiska, które pokrywają płaskowyż, bazaltowe poidła dla bydła oraz stada pasących się krów. Woda w Lagoa do Caiado jest krystalicznie czysta i od 1993 roku wykorzystywana do zaopatrzenia miejscowej ludności.

Obszar, którym biegnie szlak, to bogactwo mchu i szuwarów, ostrokrzewów i jałowców azorskich (Juniperus brevifolia), tych samych, które porastają też wyższe partie Pico da Vara, jak również rozmaite ptactwo, które niestety we mgle milknie całkowicie. Przy sprzyjającej aurze i dobrej widoczności z Planalto da Achada na Pico świetnie widać São Jorge i Terceirę. Tego dnia nie było widać praktycznie nic, mgła rozproszyła się dopiero pod sam koniec trasy. Administracja Azorów nie poleca tego szlaku w mgliste dni i trudno się temu dziwić. Nie jest niebezpiecznie, choć na sporym odcinku droga pełna zakrętów wije się między pagórkami, ale za to jest wietrznie i naprawdę zimno, a na lodowatym wietrze (w czerwcu) marznie się bez celu, ponieważ a) we mgle absolutnie nic nie widać oraz b) idziemy cały czas po płaskim lub prawie płaskim terenie. Wejście na Montanha do Pico, nawet przy kiepskiej pogodzie ma jednak o tyle więcej sensu, że zdobywamy przynajmniej jakiś szczyt, a tu czeka nas tylko ewentualnie niespodziewane spotkanie ze stadem azorskich krów, które nie zawsze sprawiają wrażenie oswojonych z widokiem człowieka 🙂 Tego dnia pogoda nie dopisała, mgła rozlała się po płaskowyżu, zrobiliśmy więc tylko około 5-kilometrowy spacer dla zaostrzenia apetytu, sfotografowaliśmy trochę mgły, wróciliśmy do samochodu i pojechaliśmy na kolację do Magma Restaurant, o której pisaliśmy tutaj. Tak czy owak, ta część wyspy to autentyczny cud natury, dlatego warto tu zajrzeć choćby tylko na chwilę, niezależnie od pogody.

Dane i lokalizacje dot. wszystkich oficjalnych szlaków na każdej wyspie Azorów znajdziesz na tej stronie.

Pozostałe wpisy o Azorach, zebrane w jednym miejscu, znajdziesz tu: AZORY

Poniżej:

Lagoa do Caiado to największa laguna Pico o powierzchni około 5 hektarów, położona na obszarze chronionym o wysokim znaczeniu biologicznym, który obejmuje Montanha do Pico, Prainha i Caveiro. Teren ten stanowi również część europejskiej sieci Natura 2000. Stan ekologiczny jeziora jest doskonały, co od 1993 znajduje dodatkowe potwierdzenie w wynikach badań wody, realizowanych pod nadzorem władz miejskich São Roque do Pico.