Szlak z Pico do Areeiro na Pico Ruivo – najwyższy szczyt Madery (PR 1 + PR 1.2) Tres Picos

Szlak z Pico do Areeiro na Pico Ruivo i z powrotem – PR 1 + PR 1.2 Vereda do Areeiro, Madera (Tres Picos).

Czytaj też:

• Madera bez biura podróży – informacje praktyczne
• Gdzie jeść na Maderze – te restauracje sprawdziliśmy osobiście
• Vereda da Ponta de São Lourenço
• Dolina martwych drzew na Maderze
• Miradouro do Cabo Girão
• Punkty widokowe na Maderze

Szlak z Pico do Areeiro na Pico Ruivo i z powrotem 

Szlak z Pico do Areeiro na Pico Ruivo (zwany przez niektórych trasą Tres Picos – PR 1) oraz dalej do Achada do Teixeria (i z powrotem – PR 1.2), przy względnie dobrej pogodzie nie jest ani trudny, ani szczególnie wymagający, ale na pewno jest jednym z najpiękniejszych, a może nawet najpiękniejszym pieszym szlakiem na wyspie. Dla nas był trochę jak przebieżka po Tatrach Wysokich, tyle że w wydaniu bardziej asekurowanym i mniej eksponowanym, ale po kolei.

Poniżej: wschód słońca na Pico do Areeiro

Wysokości

Pico do Areeiro ma 1818 m n.p.m., czyli jest nieco niższy od Giewontu, i można wjechać tu samochodem. Parking jest spory, ale 2 listopada 2021, gdy chwilę po wschodzie słońca zostawiliśmy na nim auto, był zajęty niemal do ostatniego miejsca. Pico Ruivo jest najwyższym szczytem Madery i trzecim najwyższym szczytem Portugalii (pierwszy jest wulkan Pico na Azorach), liczy 1861 m n.p.m., czyli jest niewiele wyższy od Areeiro, ale za to szczęśliwie niedostępny dla zmotoryzowanych. Pomiędzy nimi na szlaku PR1 Vereda do Areeiro znajduje się kilka oznaczonych punktów widokowych w portugalskim stylu – są sformatowane tak, jak na Azorach, czyli: ogrodzona ścieżynka prowadzi na mini platformę/taras do kontemplacji panoramy. Rano jest na nich względny spokój, później już niekoniecznie. Biorąc pod uwagę, że cały szlak – jak w każdych górach – jest jednym wielkim punktem widokowym, powstaje pytanie, po co zatrzymywać się akurat tam, gdzie wszyscy? Tego nie wie nikt.

PR 1 Vereda do Areeiro + PR 1.2 Achada do Teixeria – szlak linearny

Szlak PR 1 z Pico do Areeiro do Pico Ruivo uchodzi za najpiękniejszy na Maderze, a my jeszcze przed lotem wiedzieliśmy, że – obok Ponta de São Lourenço i chilloutowego rejsu na Porto Santo – przejście całości w obie strony, tj. od Pico do Areeiro do Achada do Teixeria (i z powrotem) to główny punkt programu.

Trasa nie ma niestety formy round trail (pętla). Przemieszczaliśmy się po wyspie autem, więc siłą rzeczy samochód zostawiony na Areeiro wymagał naszego powrotu tym samym szlakiem (teoretycznie możliwa jazda taksówką z Achada do Teixeira na parking Areeiro nie dość, że nie miałaby sensu, to byłaby jeszcze synonimem obciachu…).

Nasza trasa

Nasza trasa objęła łącznie dwa szlaki, tj. PR1 Vereda do Areeiro oraz PR1.2 Vereda do Pico Ruivo i wyglądała tak: Pico do Areeiro (1818 m) – Ninho da Manta – Pico das Torres (1851 m) – Pico Ruivo (1861 m + schronisko) – Achada do Teixeira (+schronisko) – i z powrotem przez Pico Ruivo do Pico do Areeiro, ponieważ na parkingu pod Areeiro zostawiliśmy auto. Taki szlak to przeszło 20 km fajnej trasy po pięknych górach, w trakcie której pogoda zmienia się kilkukrotnie. Czasem palące słońce, czasem gęsta jak mleko mgła, grunt, że zarówno wschód, jak i zachód słońca były tego dnia oszałamiająco magiczne!

Wejście na Pico Ruivo – dwa szlaki: krótki i łatwy albo dłuższy i ciekawszy

Nasza trasa objęła w praktyce dwa szlaki, którymi można wejść na Pico Ruivo:

• bardziej górzysty odcinek od Pico do Areeiro do Pico Ruivo, oraz
• spokojniejszy odcinek od Pico Ruivo do Achada do Teixeria, skąd wróciliśmy z powrotem pod Ruivo i dalej tym samym szlakiem do Areeiro, gdzie na parkingu zostało nasze auto. 

Wybraliśmy tę opcję, ponieważ chcieliśmy sprawdzić za jednym razem, jak wygląda każdy z odcinków. Trasa z Areeiro do Pico Ruivo jest dłuższa (ok. 6-7 km), fajnie poprowadzona, ma więcej podejść, jest również bardziej wymagająca kondycyjnie (choć nie trudna), a idąc nią napatrzysz się na górskie krajobrazy wyjątkowej urody. Ten szlak przypomina Tatry Wysokie, choć niemal na całej długości jest bardziej pozabezpieczany i generalnie dopasowany do potrzeb turystów o różnym poziomie górskiego doświadczenia i zaawansowania.

Trasa z Achada do Teixeria do Pico Ruivo jest z kolei wyraźnie krótsza (niespełna 3 km), bardziej płaska, łatwiejsza do podejścia, widać też, że przyciąga trochę inny typ turysty. Pojawia się tu więcej rodzin z dziećmi, ludzików w ciuchach bardziej miejskich niż na hiking/trekking, a nawet dziewczyn w sukienkach i mało górskich tenisówkach. I dają radę ;)

Schronisko przy Achada do Teixeria było zamknięte na cztery spusty. Tuż obok jest parking.

Poniżej: nieczynne schronisko przy Achada do Teixeria (Casa do Abrigo pod Pico Ruivo działa w normalnym trybie)

O tym pamiętaj w górach

Jeżeli chodzisz po górach od dawna, sporo i często, dobrze wiesz, że nawet na wyspie wiecznej wiosny w trasę trzeba założyć odpowiednie buty i ciuchy oraz zabrać zapas wody, jakieś jedzenie (banany, batony energetyczne, bakalie, gorzką czekoladę). Kiepska pogoda w każdej chwili może przeobrazić się w dobrą, a wspaniała w nienajlepszą, więc nawet jeżeli jest ciepło, zabierasz coś na wypadek nagłego ochłodzenia. To samo dotyczy deszczu i słońca. Filtr z wysokim blokerem i ewentualnie coś przeciwsłonecznego do nakrycia głowy też wciskasz do plecaka. Plastry na otarcia stóp również mogą się przydać, zwłaszcza, jeżeli buty masz niesprawdzone w boju. Jeżeli tego wszystkiego nie wiesz, to teraz już wiesz ;)

Ile czasu

Przewodnikowy czas przejścia PR 1 z Areeiro do Ruivo to 3,5 godziny. Tyle (a nawet mniej) spokojnie wystarczy, ale jeżeli zakładasz, że będziesz iść wolniej, zarezerwuj sobie odpowiednio więcej czasu. Nawet na łatwym i dobrze zabezpieczonym szlaku w nocy można się zgubić albo co gorsza zaliczyć jakiś wypadek. To samo dotyczy nagłej zmiany pogody. W skrócie oznacza to jedno: nie zaczynaj trasy zbyt późno i mierz siły na zamiary.

Szczegóły techniczne szlaku

Trasa zaczyna się na parkingu przy schronisku na szczycie Pico do Areeiro. Schronisko otwiera się o 09:00, co sprawia, że rano jest całkiem nieprzydatne. Nie kupisz tu wody ani nie skorzystasz z toalety. Po drodze z Areeiro na Ruivo trafisz na rozwidlenie w ramach szlaku PR1 – to ścieżka wschodnia (dłuższa – niespełna 7 km) i zachodnia – (krótsza – niecałe 6 km), które na dalszym odcinku znów się spotykają. Obie ścieżki okalają Pico das Torres (1851 m). W listopadzie 2021 r., kiedy przechodziliśmy szlak, nie miało to jednak znaczenia, ponieważ ścieżka wschodnia pozostawała zamknięta, więc i tak w obie strony szliśmy ścieżką zachodnią. 

Szlak jest dość łatwy, ale wymaga jako takiej kondycji. Można go porównać do prostszych technicznie, ale kondycyjnych tras w Tatrach Wysokich. Powiedzmy, że przypomina odcinek między Kasprowym a Świnicą, tyle że jest jeszcze mniej eksponowany, czyli nieeksponowany prawie wcale. Jeżeli po drodze trasa prowadzi skalną półką, fragment ten jest w całości “obarierkowany” (wyobraź sobie np. Czerwone Wierchy całe w barierkach, szczególnie tam, gdzie we mgle najczęściej zdarzają się wypadki – na Maderze wygląda to właśnie mniej więcej tak). Jeżeli trafiają się tunele, nie są wprawdzie oświetlone, ale przygotowane tak, by można je było przejść wygodnie i bezawaryjnie. Bez czołgania się czy nawet schylania głowy. Latarka za dnia nie jest potrzebna (na wszelki wypadek wzięliśmy czołówki, ale nie przydały się). Przy dobrej pogodzie trasa jest łatwa i przyjemna, trudno się tam pobrudzić. W deszczu czy śniegu może być już trudniej i wtedy na pewno zamontowane na szlaku barierki, poręcze czy metalowe schody okazują się pomocne, a może nawet niezbędne.

Casa de Abrigo do Pico Ruivo – schronisko pod Pico Ruivo

Schronisko na Pico Ruivo dysponuje toaletą (standard schroniskowy, grunt, że działa), nie ma w nim koszy na śmieci – zbędne bambetle, resztki jedzenia, skórki po bananach, butelki po wodzie, etc. znosisz na dół i wyrzucasz. Niewiedzącym obsługa schroniska cierpliwie tłumaczy zasady funkcjonowania obiektów na wysokościach, do których nie można dojechać żadnym środkiem transportu, nawet łazikiem. Spędziliśmy tu może pół godziny i tylko w tym czasie kilka osób zapytało o kosz na śmieci.

Wejście na Ruivo (licząc od schroniska) to 500 metrów i max. 15 minut. Jeżeli na szczycie będzie tłok, zejdź poniżej platform widokowych, usiądź w trawie albo na kamieniu i po prostu kontempluj. Jesteś na Pico Ruivo i masz Maderę u stóp.

Zachód słońca oglądany z Areeiro na koniec trasy

Wracając, polecamy usiąść na tarasie Pico do Areeiro, zamówić bazowy sercial albo dowolną inną maderę (podają osobliwie, bo w pięćdziesiątkach, jak wódkę, co jest mało wygodne, ale cóż), powspominać trasę, odpocząć i czekać na zachód słońca, który oglądany z tej perspektywy jest autentycznie spektakularny!

Kilka dodatkowych uwag

• Wiele osób kończy “wyprawę” po pierwszym kilometrze, przy miradouro Ninho da Manta. Tak, przy dobrej aurze panorama stąd faktycznie jest cudna, ale dalej jest jeszcze piękniej, więc nie popełniaj tego błędu, nie bądź leniwcem i zaplanuj całą trasę.

• Pedra Rija to grań, na którą wejdziesz, mijając Ninho da Manta. Grań wygląda groźnie tylko na niektórych zdjęciach, a w praktyce nie jest nawet najmniejszym powodem do stresu. Może gdyby nie miała barierek…, ale oczywiście ma.

• Dla nas, jednym z najciekawszych fragmentów szlaku jest dolina martwych drzew, pozostałych po pożarach („wildfire” trafniej oddaje skalę zjawiska – poniżej zdjęcie ognia z NY Times), które strawiły ten obszar w sierpniu 2010 roku. Nie pamiętaliśmy o tych wydarzeniach, a tym bardziej nie mieliśmy pojęcia, że dolina wygląda dziś tak malowniczo. Niespodziewana mgła w drodze powrotnej ku Areeiro dodatkowo podbiła wyjątkowe wrażenie. Ta część trasy w gęstej mgle wygląda po prostu magicznie (obejrzyj więcej zdjęć). Mieliśmy ochotę sfotografować każde drzewo (!).

Poniżej: więcej zdjęć ze szlaku